Меладрама ў дзвюх дзеях. У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць. I нашто нарадзілася?». Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша»

Эйдан Данн, настаўнік латыні, вырашае арганізаваць у дублінскай школе курсы італьянскага мовы. Гэтыя вячэрнія заняткі карыстаюцца велізарнай папулярнасцю ў самых розных людзей. Збольшага з-за магіі далёкай міжземнаморскай краіны, а збольшага таму, што на курсах выкладае ўзрушаючая жанчына Нора А’Донах'ю — Сіньёра. Яе дзіўнае і загадкавае аблічча, мілая ўсмешка, бясконцая дабрыня і спагадлівасць саграваюць сэрцы і душы і дапамагаюць ажыццявіцца марам вельмі многіх яе вучняў