⠀⠀ ⠀⠀ ⠀⠀ ⠀⠀ Эта книжка — о далёких временах. В ней рассказывается о мальчике Званке из древнего славянского племени северян. Многое видел Званка: мирный труд своих родителей — пахаря Добрилы и мастерицы Красавы, набеги степняков-печенегов, сожжение отчего дома… Став взрослым, Званка Добрилович участвовал в походе киевского князя Игоря на Царьград — столицу Византии, не для захвата чужих земель, а для установления справедливого торгового договора между Киевской Русью и Византией. Для младшего школьного возраста. ⠀⠀ ⠀⠀ ⠀⠀ ⠀⠀

Я канчаю зараз “хроніку жыцця Віцебска ў 1623 годзе”. Ясна, што не жыццё кожнага дня горада будзе яе сюжэтам, а толькі тыя дні, у якія дух горада выплеснуўся з незвычайнай сілай: некалькі лістападаўскіх дзён. Тых, калі адбылося паўстанне гораджан супраць полацкага уніяцкага біскупа Іасафата Кунцэвіча. Роўна 350 год назад. Задума гэтай драматычнай хронікі з’явілася ў мяне даўно, і толькі чыстай выпадковасцю можна растлумачыць тое, што п’еса будзе напісана да такой “круглай даты” – 350 год Віцебскага паўстання, 1000 год горада. Падзеі вядомыя. Пасля сярэдневякоўя, пасля эпохі гуманізму і яго войнаў з сярэднявеччам, якія расцягнуліся на сто год, настала досыць страшнае ХVІІ стагоддзе, калі змучаныя, стомленыя людзі пачалі шукаць выйсця – адпаведна сваёй эпосе – не там, дзе трэба. Гэтая эпоха спарадзіла абсалютызм – гэта яшчэ й нічога было б – і думку аб тым, што спакой і дабрабыт можа даць людзям толькі адзіная ўлада, улада рэлігійная, Рым. У Полацку, Магілёве, Оршы, Віцебску ўзначальваў гэты “крыжовы паход” арцыбіскуп Іасафат Кунцэвіч. Ніколі – амаль! – дагэтуль усходнеславянскае існаванне не знаходзілася пад такою пагрозай. Пагрозай смерці. У тым, што такое не адбылося, – заслуга і гонар многіх. Але аднымі з першых узнялі свой голас – Віцебскія званы. Некалькім дням горада, якія, аднак, увабралі ў сябе цэлую эпоху, і прысвечана п’еса. Горад, на які навалілася ледзь не ўся эра, ледзь не ўся Еўропа, знайшоў у сабе сілу ўстаць і на ўвесь свет заявіць аб павазе да Чалавека і Чалавецтва. Менавіта таму ён і можа быць прылічаны да Вялікіх Гарадоў. Мала таго што ён не сцярпеў пагарды, не сцярпеў таго, што трупы гараджан выкопвалі з магіл і кідалі псам. Гэтага не цярпелі многія. Ён – адзін з нешматлікіх гарадоў сярэдневякоўя – высунуў пазітыўную праграму: “роўнасць людзей перад богам і законам”. Такімі продкамі можна ганарыцца. І я спрабую на лічаных старонках “хронікі” паказаць іх жыццё, тое, як яны, да апошняга, хацелі рабіць сваю штодзённую справу, нікуды не лезці, кахаць, расціць дзяцей, і як, зразумеўшы аднойчы, што яны не толькі “мяшчане”, але яшчэ і “грамадзяне” – адкінулі ўсё! Заплацілі дабрабытам, каханнем, складанымі – добрымі і страшнымі адносінамі між сабой – дзеля будучыні. Заплацілі жыццём. Бо галоўнае ў п’есе не іхні быт і нават не паўстанне (усяго дзевяць дзён), а суд і кара. Ссечаныя галовы, палі, іншая брыда, выдзертыя языкі званоў. А пераможцамі выйшлі ўсё ж гэтыя званы, гэтыя людзі, якія ў эпоху цемрашальства ўпершыню сказалі тыя словы, выказалі тыя думкі, што і дагэтуль жывяць усіх нас

Дарагі дружа! Ты трымаеш у руках чарговую кнігу з інтрыгуючай назвай серыі “Сем цудаў Беларусі”. Яна – працяг ранейшага аповяду пра наш беларускі радавод, пра нашу з табой біяграфію. Ухвальна, што розгалас пра слаўныя і незабыўныя падзеі з гісторыі беларускай зямлі з кожным годам набывае ўсё большую моц, захоплівае ўсё больш цікаўных. Чуйнае сэрца неабыякавага сучасніка, як тонкі камертон, адэкватна рэагуе на тое, што ціхім пошумам і буйным ветрам у пакручастых вірах гістарычнай далечы выспельвала сённяшні дзень Беларусі. Званы далёкай Нямігі, як і голас ссівелых летапісных замкаў, што былі некалі гняздоўямі беларускай славы, праз стагоддзі вечнасці далятаюць да нас, поклічным памкненнем абуджаюць душу, варушаць прысак памяці. Прыслухайся, і ты адчуеш, сэрцам зразумееш іхнюю жыццядайную і жыватворную сілу. Людскімі лёсамі і жыццём выпрабаваная моц цудатворнага абраза Жыровіцкай Божай Маці. Несмяртоная слава і мужнасць абаронцаў гераічнай Брэсцкай крэпасці. Трапяткое марыва стройнай Камянецкай вежы, якая грамнічнай свечкай аберагае мір і спакой на нашай зямлі. Слаўная перліна беларускага дойлідства – Мірскі замак. Павучальная пацешнасць экзатычных выхаванцаў Смаргонскай мядзведжай акадэміі. Незвычайныя памяткі татарскай пісьменнасці на беларускай мове – Кітабы. Пра ўсё гэта пойдзе гаворка на старонках кнігі. Чытаючы яе, згадвай словы нашага несмяротнага Янкі Купалы: І гэты напамінак, як і званы летапіснай Нямігі, дапаможа табе зразумець, што: Завецца дарагім і родным, непаўторным і адзіным словам – Беларусь

Жанр рассказа имеет в исландской литературе многовековую историю. Развиваясь в русле современных литературных течений, исландская новелла остается в то же время глубоко самобытной. Сборник знакомит с произведениями как признанных мастеров, уже известных советскому читателю – Халлдора Лакснеоса, Оулавюра Й. Сигурдесона, Якобины Сигурдардоттир, – так и те, кто вошел в литературу за последнее девятилетие, – Вестейдна Лудвиксона, Валдис Оускардоттир и др

Настоящий сборник составили рассказы лауреата Нобелевской премии 1955 года и Международной премии мира, выдающегося исландского писателя Халлдора Лакснесса: «Сельдь», «Лилья», «Птица на изгороди», «Званый обед с жареными голубями» и «Хромой старик Тур»

Незадолго до большого события для Алекса и Тильды — званого ужина, который должен обеспечить будущее Алекса, — на пороге дома объявляется странная девушка Клэрри. Пришла она не просто так, а чтобы поделиться тайной, которая гнетет ее. Но с этой минуты торжественный ужин в респектабельной компании стремительно начал превращаться в вечер-катастрофу. Светская беседа оборачивается раскрытыми секретами, судорожными признаниями и взаимными обвинениями. Загадочная Клэрри, у которой случаются галлюцинации, словно провоцирует окружающих выдать свои самые темные тайны. «Званый ужин» — страшная и забавная, нежная и злая книга о попытках современного человека скрыть правду, заменив ее суррогатами из лжи и расхожих представлений. У каждого в шкафу спрятан свой скелет, но рано или поздно он явится на свет, и, возможно, это произойдет в разгар званого ужина

Говорят, хиромантия — наука, позволяющая прочесть по руке многое, иногда даже слишком многое… Что и подвело знаменитого итальянского хироманта Беренделли, приглашенного на званый ужин семьей Верховских. Посмотрев ладони присутствующих, он объявил, что среди них находится убийца, безжалостный и хладнокровный. Сообщение вызвало переполох у гостей, ведь все они — приличные, уважаемые люди! Но маэстро не ошибся, потому что еще до окончания вечера сам он погиб при совершенно загадочных обстоятельствах. И теперь у баронессы Амалии Корф, которая по воле случая оказалась у Верховских, есть лишь несколько часов, чтобы установить личность убийцы…

Эта книга посвящена памяти большого русского поэта Юрия Поликарповича Кузнецова (1941—2003)