Ta książka jest dla mnie niesamowita. Wokół słyszymy wciąż: narkomani, nie, narkotyki, nie, to niezdrowe, nie, to szkodliwe, nie, trucizna, nie, narkotyki, nie, złe towarzystwo, nie, nie i nie… A (może nie mnie, ale wielu) to wcale nie odstrasza, wręcz zaciekawia. Ta książka mówi o psychice młodej narkomanki, o skutkach nałogu, o tym, że nie mogła spełnić swych marzeń, o miłości w narkotykach, o tym, kim się staje człowiek, gdy zaczyna brać narkotyki. Książka opowiada o narkomance z Berlina Zachodniego. Przedstawia problem wciąż aktualny, lecz nie mówiąc medycznie o chorobach, tylko o psychice narkomana. I to jest niezwykle ciekawe. Można niezwykle płakać nad tą książką. Ja sama czułam bezsilność, jakbym była w nałogu, czułam ten wstręt. Do czego? Do siebie samej. Bo czułam się, jakbym to JA była tą narkomanką. Nie Christiane. Nie. JA. Niezwykle wciągająca książka

Автору было 12 лет, когда она стала принимать наркотики. Днем ходила в школу, вечером продавала себя, чтобы купить зелье. Школу она все-таки закончила, училась на продавщицу в книжном магазине. Когда вышла ее книжка «Мы дети вокзала Цоо», Кристина быстро превратилась в звезду кино и телевидения, стала завсегдатаем разнообразных ток-шоу. Сейчас ей тридцать девять. Книга имеет огромный успех, переведена на многие языки; ее тираж в Германии перевалил за три миллиона